“Η ρεαλιστικότατα στο μεγαλείο της”
“Ένας λευκός παγωμένος τάφος στην κοιλάδα των Άνδεων”
Εισαγωγή:
Η ταινία “Η κοινωνία του χιονιού” στα Ισπανικά (La sociedad de la nieve) είναι μια δραματική ταινία με πολλές σκηνές θρίλερ και επιβίωσης σε σκηνοθεσία J. A. Bayona γνωστός για (Το ορφανοτροφείο, The Impossible, 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα) σχετικά με την καταστροφή της Ουρουγουανής πτήσης στις Άνδεις το 1972. Αποτελεί μια αληθινή βιογραφική ιστορία από το ομώνυμο βιβλίο Pablo Vierci από τις αφηγήσεις των δεκαέξι (16) επιζώντων της μοιραίας πτήσης. Το καστ αποτελείται από Ουρουγουανούς και Αργεντινούς ηθοποιούς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Η ταινία εδώ και λίγες μέρες βρίσκεται στην πλατφόρμα του Netflix με περιορισμένο διάστημα προβολής στους κινηματογράφους. Η ταινία επιλέχθηκε ως η καλύτερη ισπανική συμμετοχή για την μεγάλου μήκους εκπροσώπηση στα 96α Όσκαρ με διθυραμβικές κριτικές και βαθμολογίες στο rottentomatoes.
Σενάριο και πλοκή:
Η ιστορία αφηγείται την ιστορία της πτήσης 571. Στις 13 Οκτωβρίου 1972, 45 επιβάτες ταξίδευαν από την Ουρουγουάη στη Χιλή, ανάμεσα στους επιβάτες ήταν μια ομάδα ράγκμπι της Ουρουγουάης που ταξίδευε για ένα διεθνή αγώνα. Οι περισσότεροι από τους επιβάτες ήταν στα τέλη της εφηβείας τους με μερικά από τα μέλη της οικογένειας ράγκμπι να ταξίδευαν επίσης μαζί τους στην μοιραία πτήση.
Όταν το αεροπλάνο έπεσε στις Άνδεις, επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ακαριαία όταν η άτρακτος αποκολλήθηκε, άλλοι τέσσερις, συμπεριλαμβανομένου του πιλότου, πέθαναν κατά την πρόσκρουση και δύο ημέρες μετά το ατύχημα άλλοι πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Έμειναν 29 επιζώντες, οι οποίοι αφέθηκαν να παλέψουν για να επιβιώσουν σε διάστημα 72 ημερών.
Οι επιζώντες ήρθαν στο αντιμέτωποι με τις υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και την έλλειψη σίτισης και θέρμανσης. Η σφοδρή σύγκρουση έφερε και πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς σε επιζώντες που σε συνδυασμό με το ψύχος και την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης επέφερε σε πολλούς τον θάνατο.
Το πλήρωμα αναγκάστηκε να κανιβαλίσει τρεφόμενο με νεκρούς επιβάτες με τους επιζώντες να δοκιμάζονται σωματικά και πνευματικά ξεχασμένοι στον “λευκό τάφο” των Άνδεων με την ελπίδα τους όσο περνάει ο καιρός να ξεθωριάζει μέρα με την μέρα.
Σκηνοθεσία και εφέ:
Η ταινία “Η κοινωνία του χιονιού” προσδιορίζει με τεράστιο ρεαλισμό την πραγματική ιστορία του ατυχήματος της πτήσης 571. Η ταινία μας εισάγει κατά την έναρξη της στην δεκαετίας του 70′ στην Ουρουγουάη από το ντύσιμο και τη μόδα της εποχής και την άμεση συναισθηματική μας σύνδεση με την εφηβική ομάδα ράγκμπι. Η υγιή σχέση των μελών της ομάδας προσδίδει έναν δραματικότερο τόνο και μας προετοιμάζει για το αναπόφευκτο.
Το παραπλανητικό μονόπλανο του Numa Turcatti (Enzo Vogrincic) με το φτερό του αεροπλάνου και η συντριβή του στο βουνό μας αφήνουν με κομμένη την ανάσα. Η αποκόλληση του αεροσκάφους καθώς και ο ήχος από τα σπασμένα κόκκαλα και την συμπίεση των επιβατών αποτελεί την ωμή μα συνάμα ρεαλιστική προσέγγιση του αεροπορικού δυστυχήματος.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Ισπανία στην Sierra Nevada. Η σκηνοθεσία των τοπίων είναι μαγευτική με αποκορύφωμα τον νυχτερινό ουρανό που διεκδικεί Όσκαρ καλύτερης σκηνής. Το μόνο ψεγάδι που βρίσκω είναι η έλλειψη ποικιλίας Τοποθεσίων με την εστίαση στην κοιλάδα του αεροσκάφους και την αχρείαστη διάρκεια ταινίας πέρα των δύο ωρών.
Σε γενικές γραμμές τόσο η εικόνα όσο και οι σκηνές δεν εστιάζουν τόσο σε τοπία αλλά στο σύνολο των χαρακτήρων. Επίκεντρο της ταινίας η απόγνωση, η δύναμη για επιβίωση και η συμπόνια για τους συνανθρώπους τους. Τέλος μην ξεχάσω τους βραβευμένους με Όσκαρ μακιγιέρ του Λαβύρινθου του Πάνα (Pan’s Labyrinth), David Martí και Montse Ribé που φιλοτεχνούν τους βασανιστικά ρεαλιστικούς τραυματισμούς που δεν συνιστούμε σε λιπόψυχους.
Ερμηνείες:
Η επιλογή ενός αφηγητή Numa Turcatti (Enzo Vogrincic) είναι άψογη για να προσφέρει μια ενσυναίσθηση και ηχηρή προοπτική. Ο J. A. Bayona κάνει επίσης εξαιρετική δουλειά εστιάζοντας στους χαρακτήρες με τρόπους που σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορεί να τα καταφέρουν μόνο και μόνο για να είναι οι επόμενοι που έρχονται στο τραγικό τέλος. Το κάστ είναι εξαιρετικό με την απόγνωση και τον πόνο να διαπερνούν τον θεατή και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον ηθοποιό. Δεν σας κρύβω ότι τα βασανισμένα κορμιά των επιζώντων και η επιστροφή στην αγκαλιά των δικών τους ανθρώπων μου προκάλεσαν συγκίνηση ξυπνώντας τις ευαίσθητες χορδές μου.
Συνοψίζοντας
“Μια ταινία με βάθος μια ταινία με ταυτότητα μια ταινία που μας υπενθυμίζει ακόμα μια φορά το μεγαλείο του ευρωπαίου σινεμά. Οι Ισπανοί σκηνοθέτες και οι Ισπανικές παραγωγές στις επάλξεις και φούλ εμπρός ολοταχώς για τα Όσκαρ…”